(એક લડકી અનજાની સી….    …ગોવા, ૨૦૧૫)

*

એણે મને કહ્યું, તમે મારા પર એક કવિતા ન લખો ?
ન જાણ, ન પિછાન,
ન કોઈ મુલાકાત.
ફેસબુક પરના પાંચ હજારના ફ્રેન્ડ લિસ્ટમાંથી એક.
એક મેસેજ અને આ માંગ.
શું ગણવું?
કવિ હોવાનો ફાયદો કે પછી સાઇડ-ઇફેક્ટ ?
સૂરજના નારંગી તડકામાં લંબાવીને પડેલા
નાગા શબ્દોને મેં ઢંઢોળ્યા.
ટોપલામાં ભરી લઈને બારાખડીઓ ઉસેટી લાવ્યો.
એક પછી એક અક્ષરોને
કાન મરોડીને લાઇનમાં ગોઠવવાનું મહા અભિયાન આદર્યું.
તાવિક વાખલનું યરાજ
રુંપક થીન.
પસીનો પડી ગયો.
એક ન જોયેલી છોકરી માટે
ન ધારેલી કવિતા લખતાં લખતાં.

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૯-૦૬-૨૦૧૬)

*

(એક અન્જાન હસીના….                          …ગોવા, ૨૦૧૫)

(ચિત્ર સૌજન્ય : શ્રી મહેશ દાવડકર)

*
કંઈ કેટલીય જાતના રંગ વાપરી જોયા.
પેન્સિલ પણ કંઈ હજાર બદલી જોઈ.
જાતજાતના ને ભાતભાતના કાગળ અજમાવી જોયા.
અહીં ગયો.
ત્યાં ગયો.
આની પાસે ગયો. તેની પાસે ગયો.
આ કર્યું. તે કર્યું.
પૂછો કે શું શું ન કર્યું?
અંદરથી જે સૂઝ્યા એ બધા રસ્તા લીધા.
જ્યાંથી-ત્યાંથી
ક્યાં-ક્યાંથી
જે-તે
જે-જે સલાહ મળી, એ બધા પર અમલ કરી જોયો.
આની-પેલાની બધાની મદદ સ્વીકારી.
પણ મારું ચિત્ર
કદી પહેલાં જેવું થઈ શક્યું નહીં.
મેં
મારા હાથે જ….
………

– વિવેક મનહર ટેલર
(૨૨-૦૫-૨૦૧૫)

*

(ચિત્ર સૌજન્ય: શ્રી પ્રજાપતિ શિલ્પી બુરેઠા)

*

રચવાના બાકી રહી ગયેલા મેટફોર્સને અઢેલીને
હું અને તું
નહીં કહેવાયેલા શબ્દોના ગરમાળા નીચે બેઠાં બેઠાં
નહીં ઊગેલા સૂરજ વીણવાની
નહીં કરેલી કોશિશ કરતાં હતાં
એ વખતે
શક્યતાના ઊંટની આવતી કાલની ખૂંધ પરથી ગબડી પડેલા પવને
તારા કાનની બૂટના ત્રીજા કાણામાં લટકતા
મારે કરવાના રહી ગયેલા ચુંબનોને
જરા-જરા સહેલાવ્યા ન હોત
તો…

…તો આ શબ્દો આટલા ગરમાળાયા જ ન હોત
અને
કોઈ મેટફોર્સ બચ્યા જ ન હોત બનાવવા માટે
અને
આપણને અઢેલવા માટે થડ વગરની આજ સિવાય કંઈ હોત જ નહીં.
મતલબ કે કશું હોત જ નહીં
મતલબ કે
તારો ‘તું’ મારા ‘હું’ સાથે ‘અને’થી જોડાયેલો જ ન હોત.

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૬-૦૪-૨૦૧૬)

*

(……ભેડાઘાટ, મધ્યપ્રદેશ, મે-૨૦૧૫)

*

ॐ शांतिः शांतिः शांतिः ।
હે પ્રભુ !
રોજ જ સવારે સમયસર હું આપની સેવામાં હાજર થઈ જાઉં છું
એ તો આપ જાણો જ છો.
આપ તો અંતર્યામી છો, સ્વામી.
આપ જાણો જ છો કે હું માત્ર નિસ્વાર્થ સેવા જ કરવા આવું છું.
આપ તો અંતર્યામી છો, ભગવન!
હું મારા માટે કદી કશું માંગતો નથી.
અરે હા, પ્રભો !
આ મંદિરના પગથિયાં પર
રોજ લાઇન લગાડીને બેસી રહેતા ભિખારીઓનું કંઈ કરો ને !
આપ તો જાણો જ છો, અન્નદાતા
કે હું મંદિરે આવવા નીકળું છું
ત્યારે ખિસ્સામાં પાકિટ લઈને આવતો નથી, નહિંતર…
એમાં આજે તો પગથિયાં ચડતી વખતે
પેલો નાગૂડિયો, સાલો પગને જ ચોંટી પડ્યો.
માફ કરજો, સર્વેશ્વર !
પણ જળો જેવો… છેલ્લે લાત મારી ત્યારે જ છૂટો પડ્યો…
યુ નો, બોસ!
હાથમાંથી પૂજાની થાળી પડી જાત નહિંતર…એટલે…
કપડાં પર પડતે તો આ નવા કપડાં બગડી જતે મારા.
અને આજે તો મારે નોકરી માટેના ઇન્ટર્વ્યૂ માટે જવાનું છે.
આમ તો લાગવગ લગાડી જ દીધી છે, યુ સી !
બટ… તમારી મહેરબાની પણ હોય તો તો…
ના… ના… મારા માટે નહીં
પણ મારા ઘરડા મા-બાપ
બિચારા આશા લગાવીને બેઠા છે મારા પર.
ટકા બરાબર આવે એ માટે થોડી ચોરી પણ કરેલી પરીક્ષામાં.
કરવી પડેલી, યાર..
આપ તો જાણો જ છો, હું કદી ખોટું કરતો નથી.
ડોનેશન આપીને ભણાવ્યો એ લોકોએ મને.
આ નોકરી માટે આમ તો સાહેબને પણ ખુશ કરવાનું કહેવડાવ્યું છે.
મને જો કે આવું બધું કરવાનું, યુ નો, ફાવતું નથી.
હું રહ્યો સીધો માણસ. સિદ્ધાંતવાદી.
પણ આ સાહેબો સાલા…
સૉરી બોસ! આ સાલી જીભ જ એવી થઈ ગઈ છે…
પણ એ લોકો લાંચ લીધા વિના જોબ આપતા જ નથી.
પેરેસાઇટ્સ છે…
એ લોકોમાં અને પેલા ટ્રાફિક સિગ્નલ પર
ભટકાઈ ગયેલા નાગા ટાબરિયામાં કંઈ ફેર છે?
પણ એ ટાબરિયાવના મા-બાપ પણ ખરા હશે, નહીં?
રસ્તા પર ભીખ માંગવા છોડી દીધા.
ભણાવવા-બણાવવાના નહીં?
અરે હા, યાર…
આ ભણાવવાની વાત પરથી યાદ આવ્યું.
મોટાભાઈના પપ્પુનું રિઝલ્ટ જરા ડાઉન આવ્યું, યુ નો.
હવે એના માટે ડોનેશનનું એરેન્જ કરવાનું.
આ એક મારી નોકરીનું થઈ જાય પછી તો બખ્ખા જ બખ્ખા…
અરે.. અરે… પ્રભુ ! આ દેવા પડવાના છે તે લેવાના નહીં ?
સિસ્ટમ જ આખી એવી સડી ગઈ છે ને, દેવાધિદેવ…
તમે તો જાણો જ છો કે મને તો…
તમે તો જાણો જ છો કે હું કેટલો નિયમિત…
ઓકે…ઓકે…
રોજ નથી આવતો. નથી આવી શકાતું, યાર…
પણ આ શ્રાવણમાં તો રોજ આવું જ છું ને !
અને જ્યારે પણ કોઈપણ મંદિર રસ્તામાં આવે છે,
કમ સે કમ માથું ઝૂકાવીને પગે તો લાગી જ લઉં છું ને !
બસ હવે, વધુ તો શું કહું, અંતર્યામી ?
તમારાથી શો પરદો કરવાનો ?
ઓહ શીટ !
સાડા આઠ થઈ ગયા…
ભગવાન… જરા જોઈ લેજો બધું, યાર…
નીકળું.
ॐ शांतिः शांतिः शांतिः ।

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૪-૧૦-૨૦૧૪)

*

(……ભેડાઘાટ, મધ્યપ્રદેશ, મે-૨૦૧૫)

(ડાઉન મેમરી લેન….     ….ગોવા, નવે., 2015)

*

કબાટના ખાનાં સાફ કરતી વખતે
એક જૂનો કાગળ
હાથ આવ્યો.
ગડીબંધ કાગળના રંગ-રૂપ જોઈને જ ઘણું ઘણું યાદ આવી ગયું.
સમયે પણ સમય જોઈને
કાંટા પર ફરવું પડતું મેલીને
મારી અંદર ઝંપલાવ્યું.
ઘસાવા આવેલ એ કાગળમાં શું હતું
એ આટલા વરસેય ભૂંસાયું નહોતું.
હાથના હળવા કંપને હૈયાથી ઝાલીને ગડી ઊઘાડી.
ક્યારેક લોહીમાં વહેતા એ કાગળમાંના ચિરપરિચિત અક્ષરો
ઘસાયેલા કાગળમાંથી ખડી પડી
મારી ચોકોર વીંટળાઈ વળ્યા.
મને…મને…મને…ની બૂમોથી હું આખો છલકાઈ ઊઠ્યો.
કોને તેડું ને કોને નહીંની અવઢવમાં
હું ત્યાં જ બેસી રહ્યો.
કેટલી વાર તે તો કેમ કહી શકાય ?
સમય તો કાંટા છોડીને…

છપાક્ કરતાંકને બે’ક અક્ષરોએ ભીંજાયા હોવાની બૂમો પાડી
ને હું સફાળો…
આંખમાંથી અદૃશ્ય થઈ ગયેલી દૃષ્ટિ ક્યાંકથી પાછી ફરી.
એક હળવા કંપ સાથે (હૈયા અને) કાગળની ગડી કરી ફરી ખાનામાં….
ગાલ લૂછ્યા
ને
ગળામાં હાડકાંની જેમ અટકી ગયેલો સમય
સમય વરતીને ફરી કાંટા પર ટંગાઈ ગયો,
નિરંતર ગોળ ગોળ ફરવા માટે.
મેં પણ ખાનું બંધ કર્યું
ને કામે લાગ્યો.

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૭-૧૨-૨૦૧૫)

*

(સાંજનું સોનુ….           …ગોવા, નવે., 2015)

(અઢેલીને….                          ….જયપુર, નવેમ્બર, ૨૦૧૪)

*

શું લખો છો ?
– એણે પૂછ્યું.
એક ઉઘાડી પેન્સિલ પહેરીને
ક્યારનો
હું કોરા કાગળમાં ઝંપલાવવા
મરણતોડ પ્રયાસ કરી રહ્યો હતો.
પગની અણી ડૂબે
એટલી જગ્યાય જડતી નહોતી.
થીજી ગયેલી ક્ષણોની
મૌન દીવાલોને
સદીઓથી અઢેલી બેઠા વિચારોને
જ્યારે ખાલી ચડી ગઈ,
મેં એની સામે જોયું.
સા…વ કોરા કાગળ જેવું જ એ હસી,
ને હું આખો જ…
છપાક્ !!!

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૧-૧૧-૨૦૧૫)

*

(છપાક્ ….                          …ભરતપુર, ફેબ્રુઆરી, ૨૦૧૪)

(સાથ-સાથ….. …ગોવા, નવેમ્બર, ૨૦૧૫)

*

એકમેકની બાંહોમાં
ચસોચસ જકડાયેલા હોવાની ચરમ
એકાંગ ક્ષણે
એકાદ શબ્દ
માખણમાંથી પસાર થતી છરીની જેમ
તમારી આરપાર નીકળી જાય
અને
તમે તમે
અને
એ એ બની જાવ
એ ઘડી,
જ્યારે તમે જાણો છો કે હવે
તમે તમે નથી અને
એ એ નથી
તમે જાણી જાવ છો કે
તમે તમે નથી એ એ જાણે છે
એ એ નથી એ તમે જાણો છો એ એ પણ જાણે છે
એ ઘડી
બગડી ગયેલી ઘડિયાળના કાંટાની જેમ
તમારી અંદર અટકી જાય છે
અને
બંને છેડે માખણ પીગળીને અલગ થઈ જવાની ઘડીએ
વચ્ચે ખોડાઈ ગયેલી એ છરી
નૉ-મેન્સ લેન્ડ પર ઊગી આવેલા કેકટસની જેમ
ક્યાં સુધી રાહ જોતી રહેશે ફૂલ ઊગી આવવાની ?
શું એ જાણતી નથી
કે કેટલાક આલિંગન કદી પૂરાં થતાં નથી હોતાં ?

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૫-૦૭-૨૦૧૫)

*

(આજનું પેરેન્ટિંગ…. …ગોવા, નવે-૨૦૧૫)

(અરીસો ? ખાલીખમ ?         …. જયપુર, ૨૦૧૪)

*

તેં કહ્યું, પ્રેમ છે.
મેં કહ્યું, એમ ? છે ?
તેં કહ્યું, એમ ? નથી ?
મેં કહ્યું, એમ નથી.
તેં કહ્યું, કેમ નથી ?
મેં કહ્યું, વહેમ નથી ?
તું ત્યાં જ બેસી રહી, સ્થિર.
હું
મને લઈને
ચાલતો થયો.
ઘરે આવી અરીસામાં જોયું
તો અરીસો ખાલીખમ.
મને થયું, આ વહેમ નથી ?
નથી ? તો કેમ નથી ?
કેમ એમ નથી ?
કેમ, નથી એમ નથી ?
એમ ? છે ?
શું આ પ્રેમ છે ?

– વિવેક મનહર ટેલર
(૨૫-૦૫-૨૦૧૫)

*

(અરીસો, જળ સરીસો….                                ….જયપુર, ૨૦૧૪)

*

તું જેટલી મારા દિલની નજીક છે
ઘરથી પણ એટલી જ નજીક હતી
પરંતુ
તારા આ ખાસ દિવસ પર પણ
એટલું અમસ્તું અંતર
અમસ્તુંય
હું કાપી શક્યો નહીં.
પહેલીવાર
આટલા વર્ષોમાં
તારા હાથમાં હાથ
અને
આંખમાં આંખ મિલાવી
તને વિશ કરી ન શકાયું.
હાય!
હું
હવે
મારા અંતર પર હાથ રાખીને
તને વિશ કરું છું-
‘હેપ્પી બર્થ ડે’
-કદાચ ત્યાંનું અંતર કાપી શકાય..

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૫-૦૭-૨૦૧૫)

*

ભરઉનાળે
ધોધમાર તૂટી પડેલ
ક-મોસમનો પહેલો વરસાદ
દુનિયા આખ્ખીને
સાગમટે ચોખ્ખીચણાક કરવા બેઠો
ત્યારે
ગામ આખાના એકેએક કવિઓ
કાગળ લઈને મચી પડ્યા.
…
..
…
મેં
માત્ર
હાથમાં લીધેલી ચોપડી
વાંચતા-વાંચતા
ગઈકાલે
મારાથી થઈ ગયેલા ગુસ્સા સામે
એની ભીની થઈ ગયેલી આંખો નીચે
ચોપડીની
અથવા
મારી
અંદર અંડરલાઇન કરી.

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૪-૦૪-૨૦૧૫)

(પહેલો પીળો શ્વાસ….                  …..ગરમાળો, ૨૦૧૦)

*

પાક્કો નમાજી ન હોઉં એમ
દર ઉનાળે
પાંચ-પચીસવાર
આ ગરમાળા નીચે હું થોભું જરૂર છું.
હજુ ગઈકાલે જ એણે
આ મોસમનો પહેલો પીળો શ્વાસ લીધો લાગે છે.
આ પીળા શ્વાસના પડછાયાને અઢેલીને ઊભો રહું છું
એ ઘડી
મારામાં ધોમધખતો સૂરજ ચંદ્રાવા માંડે છે.
શહેરની ગલીઓમાં
સતત ખોવાતા રહેતા
મારા શ્વાસનું કદાચ આ છેલ્લું સરનામું છે.
ઘડી-બે ઘડી
આ સરનામે
હું
મને
મળું છું
ત્યારે
એક શંખધ્વનિ લોહીમાં ઊભરાતો સાંભળું છું –
બુદ્ધં શરણં ગચ્છામિ…
સંઘં શરણં ગચ્છામિ…
ધમ્મં….

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૯-૦૩-૨૦૧૫)

*

(પહેલો પીળો શ્વાસ….                …..ગરમાળો, ૨૦૧૦)

(ઉર્ધ્વમૂલ…..                                            …. અંદમાન, ૨૦૧૩)

*

ચોર એના પર ચડીને આવશે
ને ઘર લૂંટી જશે
એ આશંકામાં
મારા ઘરની સામે રહેતાં
વયોવૃદ્ધ કાકા-કાકીએ
એમના ઘરની
પાંચ ફૂટિયા કમ્પાઉન્ડ વૉલની બહાર ઊભેલા
ત્રણેય ઘટાટોપ વૃક્ષ મૂળસોતાં કપાવી નાંખ્યા.
શું હશે એમના ઘરમાં લૂંટાવા જેવું?
એમનાં સંતાનો તો વરસોથી
વિદેશમાં વસી ગયાં છે.

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૯-૦૨-૨૦૧૫)

(છટા….. …શ્વેતકંઠ કલકલિયો, ભરતપુર, ફેબ્રુ, ૨૦૧૪)

*

કૂકડો ક્યારે ગાયબ થઈ ગયો,
ખબર પણ ન પડી.
ચકલી વિશે તો છાપામાં અવારનવાર આવતું રહે છે
એટલે એ ધ્યાનમાં છે.
પોપટ વિશે કોઈ લખતું નથી
પણ એનો મને ખ્યાલ છે.
બિલાડી ?
લાસ્ટ ક્યારે જોઈ હતી?
– હમ્મ્મ્મ્મ્…
ગોખલા અને કબૂતર ?
ઘૂટરઘૂ?
ENT-Eye વાળાને બતાવું કે પછી બરાબર જ હશે?
કાગડા-કૂતરા જો કે વધતા જ જાય છે.

અર્બનાઇઝેશન વિશે કવિતા ઘણા લખી ગયા છે.
મારે એ નથી લખવી.
હું તો જાણતો જ હતો
કે શહેરમાં પણ જંગલ dark અને deep જ છે.
અને મેં કોઈ પ્રોમિસ પણ કર્યું નહોતું.
હા, miles to go before I sleep…
miles to go before I slip!

– વિવેક મનહર ટેલર
(૨૧-૧૧-૨૦૧૪)

*

(તાક…..                          …કાબરો કલકલિયો, ભરતપુર, ફેબ્રુ, ૨૦૧૪)

(યે લાલ રંગ કબ મુજે છોડેગા…. …અંગ્રેજી કબ્રસ્તાન, સુરત, ૧૭/૧૨/૨૦૧૪)

*

પાકિસ્તાનની એક શાળામાં સોળમી ડિસેમ્બરે આતતાયીઓએ કરેલા માસુમ ભૂલકાઓના નૃસંહારના નગ્ન નાચના અનુસંધાનમાં એક નાનકડી વાત… એક ભારતીય હોવાના નાતે.. એક મનુષ્ય હોવાના નાતે…

*
રોજની જેમ જ
આજે પણ
જાતજાતના રંગના સૂરજ
કોરા કાગળ પર ઊગી આવ્યા હતા.
પીળો સૂરજ… ભૂરો સૂરજ… લીલો સૂરજ…
વાદળી.. પોપટી… જાંબલી… નારંગી… મોરપિંચ્છ…
નાચતો સૂરજ… ગાતો સૂરજ…
ખાતો… પીતો… રમતો… કૂદતો…
ને અચાનક
ઘડ-ધડ-ધડ-ધડ કરતીક એક લાલ પીંછી બધા પર ફરી વળી.
ભરયુવાનીમાં કપાળથી કંકુ ખરે
એમ
પૂર્વમાં જ આથમી ગયેલા બધા સૂરજ
આકાશને પૂછતા ગયા –
આ લાલ રંગ આપણે જ ભેગાં મળીને બનાવ્યો હતો ને
બીજા પર નાંખવા માટે ?
હવે… આકાશ શું બોલે ?

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૬/૧૨/૨૦૧૪)

*

(સમયના પ્રહાર….                  …અંગ્રેજી કબ્રસ્તાન, સુરત, ૧૭/૧૨/૨૦૧૪)

(વધુ ઊંચુ કોણ ? હું કે તું ?….. …ઉદયપુર, ૨૦૧૪)

*

પપ્પા ! જુઓ, હું તમારાથી ઊંચો !
ખેંચીને
એણે મને અરીસાની સામે
ઊભો કરી દીધો.
હા, ભાઈ !
વાત તો સાચી.
પેંગડામાં પગ ઘાલ્યો ખરો તેં…
હજી છેલ્લે એણે ચેક કર્યું હતું ત્યારે તો
એકાદ સેન્ટિમીટર બાકી હતું
ને એટલામાં તો એ આગળ પણ વધી ગયો !
અચાનક

વધતી ઊંમરનો બોજો અનુભવાયો.
મેં અરીસાને પૂછ્યું –
દીકરો વધુ ઊંચો થયો છે
કે
હું થોડો ઝૂકી ગયો છું ?!

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૧-૦૯-૨૦૧૪)

*

(Stay cool, my dad….                …ઉદયપુર, ૨૦૧૪)

(આજ કા પી.કે…..              …ટાઇમ્સ સ્ક્વેર, મે, ૨૦૧૧)

*

કેટલાક લોકો કપડાં ઉતારીને બેડરૂમમાં એકલા પણ
અરીસાની સામે ઊભા રહી શકતા નથી.
(કળશ પૂર્તિ, દિવ્ય ભાસ્કર, પાના નં-૬, ૧૬/૦૭/૨૦૦૦)

મહાનગરમાં કરવામાં આવેલા એક સર્વે અનુસાર
૨૯% યુગલો આપણે ત્યાં એવા છે જ્યાં પત્નીએ કદી પતિને નિર્વસ્ત્ર જોયો જ નથી,
રાતના અંધારામાં અડધા કપડાં ઉતારીને પતિ, બસ, સેક્સ કરી લે છે.
(સ્પિકિંગ ટ્રી, ટાઇમ્સ ઑફ ઇન્ડિયા, પાના નં -૨, ૧૨/૦૨/૨૦૦૪)

ભારતીય ટીમ વર્લ્ડ કપ જીતશે તો હું ટીમના ખેલાડીઓ સામે મારા કપડાં ઉતારીશ.
(પૂનમ પાંડે @ ટ્વિટર.કોમ/આઇપૂનમપાંડે, ૨૦૧૧)

મુંબઈના જૂહુ બીચ પર વહેલી સવારે પ્રોતિમા બેદી નગ્નાવસ્થામાં દોડી.
(તસ્વીર: સિનેબ્લિટ્ઝ ઇનોગ્યુરલ ઇશ્યુ, ડિસેમ્બર, ૧૯૭૪)

કપડાં ઉતારવા કરતાં મુખૌટુ ઉતારી દેવાય છે ત્યારે હું વધુ નગ્ન ‘ફીલ’ કરું છું.
બેડરૂમમાં પણ ખાલી કપડાં ઉતારવા જ સારા…
(કયું પેપર હતું? કયા દિવસનું? કયું પાનું?)

કોઈને યાદ છે?

– વિવેક મનહર ટેલર
(૨૩-૦૭-૨૦૧૪)

*

(નેકેડ કાઉબૉય…..                                …ટાઇમ્સ સ્ક્વેર, મે, ૨૦૧૧)

(ત્રિવેણી…                      …. ઝંસ્કાર તથા સિંધુ નદી, લદાખ, જુન-૨૦૧૩)

*

વહી ગયેલા સંબંધો…
પાછળ
રહી ગયેલા સંબંધો…
મને માફ કરો!
તમારા પુણ્યસ્મારક હું સ્મરણમાં સાચવી નથી શક્યો.
ક્યારેક બે’ક પળ આપણે સાથે ભરી હતી સમયના ત્રીજા કિનારે…
ક્યારેક તમે તમારો ગમો ટેકવીને બેઠા હતાં મારા ખભા પર..
ક્યારેક મારા શ્વાસ ફરતે અણગમો વીંટાળીને ગૂંગળાવ્યો પણ હતો…
સમાંતર સપનાંઓની પટરી પર મારા વિશ્વાસને તમારા વિશ્વાસથી ઝાલીને
આપણે ચાલી જોતાં હતાં
પણ અચાનક સામેથી કંઈ નહીં ધસી આવતાં
આપણે કયાંય નહીંમાં છૂટા પડ્યાં હતાં.
પણ એ વાતને કદી નહીંમાં મૂકીને હું લગભગ ભૂલી જેવું જ ગયો છું.
શું કરું ?
હું પાણી છું.
સ્થિર પણ થઈ શક્યો હોત
તમારી યાદના કિનારાઓમાં બંધાઈને એકાદ સરવર બની.
પણ મને સમાંતર સપનાંઓની પટરીની વચ્ચે વહેતાં રહેવાનું જ ફાવ્યું છે –
કશે નહીંના મુખત્રિકોણ તરફ…

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૪-૧૦-૨૦૧૪)

*

(ઇસ મોડ સે જાતે હૈં….                                      ….લેહ, જુન-૨૦૧૩)

(શતસહસ્ત્ર ઘોડલાં…..                                   ….દુબઈ, નવે. ૨૦૧૨)

*

તેં ના પાડી જ કઈ રીતે ?
ભ્રૂકુટિ ચડી ગઈ.
શતસહસ્ત્ર ઘોડલાંઓ
પાછલા પગે ઊભા થઈને
દિશાઓને ધમરોળી દેતા ઝનૂનથી આગળ વધે
એમ
વિકરાળ મોજાં જેવો હું
સાતમા આકાશની ઊંચાઈએ ઊછાળું છું મારી જાતને
ને
ભફાંગ કરતોકને ફંગોળું છું તારા ‘ના’ના પથરા પર,
તારા અસ્તિત્વને ચૂર-ચૂર કરી ડૂબાડી દેવા…
…
..
.
ફીણ-ફીણ
લીરે-લીરા
ચીરે-ચીરા
મીણ-મીણ…

– વિવેક મનહર ટેલર
(૨૧-૦૭-૨૦૧૪)

*

(સૌમ્ય સૌંદર્ય….                                     ….અંદમાન, નવે. ૨૦૧૩)

*

પાનખર
ન અડે, ન નડે
એવી
ચાળીસ વસંતોનું ફેસિઅલ
ચહેરા પર લગાવીને તું બેઠી છે
ને,
ગુસ્તાખી માફ !
ઓટ વગરના દરિયા જેવો ઉન્માદ
મારી નસોના કિનારાઓમાં બંધાઈ રહેવાની ના પાડે છે.
સૂર્ય હવે બારીમાંથી અંદર આવવાની બદતમીઝી કરતો નથી.
રહી રહીને હવે એ સમજી ગયો છે
કે
તારા હોઠ પરનું ઝાકળ સૂકવી શકે
એવું કોઈ કિરણ
એની કને છે જ નહીં.
તારા રૂંવાઓનો ધોધમાર વરસાદ
મારી તપ્ત જમીન પર
અનરાધાર
પડતો રહે છે, પડતો રહે છે, પડતો જ રહે છે…
ને લોક સમજે છે
કે
મારા ચહેરા પર રઈશીની ચમક આવી છે !

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૫-૦૯-૨૦૧૪)

*

(માઇલોના માઇલ મારી અંદર….   …નામેરી, આસામ, ૨૦૧૦)

*

આપણે મળ્યાં ત્યારથી,
તેં કહ્યું,
તું મને માપ્યા કરે છે
માપ્યા કરે છે
માપ્યા જ કરે છે.
શું શું માપ્યું કહે તો…
મારી અંદર કેટલા રસ્તાઓ છે એ ?
કે એક એક રસ્તામાં કેટલી સદીઓ પથરાયેલી છે એ ?
એક એક સદીમાંથી કેટલી નદી પસાર થાય છે એ ?
એક એક નદીમાં થઈને કેટલા માઇલો રેલાતા રહે છે એ ?
એક એક માઇલમાં કેટલા સગપણ વેરાયાં છે એ ?
એક એક સગપણમાં કેટલી ક્ષણો શ્વાસ લે છે એ ?
એક એક ક્ષણમાં હું કેટલો ઢોળાયો છું એ ?
બોલ તો…
પણ શું તને ખબર પડી
કે
તારી માપવાની વ્યસ્તતા દરમિયાન
આપણી જિંદગીના હાથમાંથી કેટલાક ટુકડા
રેતીની જેમ ગરી પડ્યા…
ગરી ગયેલી એ રેતીને
ઊલટાવીને
ફરી હાથમાં લાવી શકાય
એવી કોઈ રેતશીશી
માપતી વખતે તને મારામાં જડી હતી ?

– વિવેક મનહર ટેલર
(૧૧-૦૮-૨૦૧૪)

*

(રેત પર લખ્યું છે તારું નામ….                     …નામેરી, આસામ, ૨૦૧૦)