રોજ મને ઊંઘ જરા ઓછી જ પડે,
ઊડી નથી કે ફેર પાછી ચડે.

થાય, કોઈ સૂરજને આટલું કહે-
કે આજ જરા આભમાં એ મોડો ચડે…

ના ખૂટતા કામ જેવી આવે છે રાત,
કેમ એ ખૂટાડવી, એ ના આવડે.

ઊંઘ ઓછી પડવાના કારણ હજાર,
ને બધ્ધા જ આ વાલામૂઈને નડે.

સાસરિયાંની યાદી હું ના કરું,
વીત્યા જમાનાની વહુ એ ઘડે..

સ્વિમિંગપુલ, જીમ, ટ્રેક, સાઈકલ બધાં જ
રોજ થોડું થોડું મારા નામનું રડે.

બિસ્તર બન્યું છે બોક્સિંગ રિંગ જ્યાં
ઊંઘ અને હું – બે લડે આખડે.

મૂઈ! રાતભર સાજનને બથમાં રાખે,
પછી ક્યો તમે, એ મને શીદ પરવડે?

પ્હો ફાટતાં જ ફેર એકલી હું તો,
તો બોલો કે ગુસ્સો ચડે, ના ચડે?

– વિવેક મનહર ટેલર
(જુલાઈ-ઓગસ્ટ, ૨૦૨૨, જાન્યુઆરી ૨૦૨૫)