आज तुम्हें मैं जिस्माना चाहता हूँ।

 

कब तक युं रुहानी इश्क़ की दुहाई देती रहोगी तुम?
बहुत हो चुका।
उब चुका हूँ मैं इन रुहानी इश्क़ के चौंचलों से।
इन्हें कविओं ने पैदा किया है, इन्हें कविताओं में ही रहने दो।
अब मै प्यार करता हूँ तुमसे तो करता हूँ
और चाहता हूं तो बस, चाहता हूँ।
और अगर चाहता हूँ तो फ़िर आधा-अधूरा क्यों?
कोई तो वजह दो…

थक गया हूं मैं शाम के सिरहाने पर बैठकर
तुम्हारे ढलते हुए आँचल का सूरज देख-देखकर
और इन हवाओं की झुल्फ़ों से
मेरे अरमानों के गालों को सहलाते सहलाते।
तुम्हारा हाथ हाथ में लेकर बैठे हुए सदीयाँ बीत गई, जाना।
अब तुम्हारे अंदर उतर जाना है।

तुम्हारे और मेरे बीच
ये जो देखने-सराहने की काव्यात्मक दीवारें खडी कर रक्खी हैं,
आज इन्हें गिराना है किसी भी तरह।
आज मैं नहीं चाहता कि अपनी आग को फ़िर कपडों में छिपा-छिपाकर
तुम्हें उसी तरह आँखो से पीता रहूँ, पीता रहूँ, पीता रहूँ;
और फ़िर यूँ प्यासा ही मरता रहूँ, जीता रहूँ।

आज कोई अच्छाई की अडचन मुझे न रोक पाएगी।
आज मैं सच्चाई से टकरा गया हूँ।
आज मुझे कोई रुहानी इश्क़ का कॉन्डम मत थमा देना तुम,
आज तुम्हें मैं जिस्माना चाहता हूँ।
आज मैं तुम में उतर जाउँगा। आज मैं हम हो जाउँगा।

-विवेक मनहर टेलर
(०२-१२-२०१७)

કવિ અને કવિતા કદી કોઈ ખુલાસાના મહોતાજ હોતા નથી… દરેક ભાવક પોતાની સમજણના સથવારે જ એને સમજી શકતા હોય છે. પણ આ કવિતા સાઇટ ઉપર મૂક્યાના બીજા દિવસે મને એક મિત્રે ઝાકીરખાનની નઝમ મોકલી આપી. હું વરસોથી સમસામયિક હિંદી અને ઉર્દૂ કવિતા વાંચતો જ નથી એટલે મારા માટે આ નામ નવું હતું. (મારો દીકરો ઝાકીરખાન કોણ છે એની રજ-રજથી વાકિફ છે.) ઝાકિરખાનની નઝમ નીચે કોમેન્ટ વિભાગમાં મૂકી છે.

મારી આ અછાંદસ કવિતા એક મિત્ર સાથેના ચેટિંગનું પરિણામ છે. પ્લેટોનિક લવ અને ફિઝિકલ લવની ચડસાચડસીમાંથી આ નઝમ જન્મી છે. અને આ ચેટિંગ ચાલતું હતું ત્યારે મારી ઓફિસમાં ‘અપને હોઠોંસે લગાના ચાહતા હૂઁ, હાઁ, તુમ્હેં મૈં આઝમાના ચાહતા હૂઁ’ ગઝલ વાગી રહી હતી. આ ‘આઝમાના’ શબ્દ પરથી મને ‘જિસ્માના’ શબ્દ સૂઝ્યો. મારા અછાંદસની પહેલી પંક્તિ ઝાકીરખાનની કવિતા સાથે લગભગ હૂબહૂ મળતી આવે છે એ સંજોગને હું ઊઠાંતરી તરીકે સ્વીકારી પણ લઉં તો પણ મારી કવિતાને બહુ બહુ તો તરહી ગઝલની જેમ તરહી આઝાદ નઝ્મ કહી શકું. એ એક પંક્તિ સિવાય આ બન્ને કવિતા સરખી છે એમ કહેવું બન્ને કવિતાનું અપમાન છે. એક તટસ્થ વિવેચક તરીકે મારે એક પંક્તિમાં આ બે રચનાઓ વિશે કંઈ કહેવું હોય તો એમ કહી શકું કે જે જગ્યાએ ઝાકીરખાનની રચના પૂરી થઈ જાય છે એ જગ્યાએથી વિવેક ટેલરની રચના શરૂ થાય છે…

ઝાકિરખાનની કવિતાની શરૂઆત તો રુહાની ઈશ્કથી થાકેલા અને શારીરિક સુખ ઝંખતા માણસથી થાય છે પણ રુહાની ઈશ્ક કરવો જ નથી એમ કહ્યા પછી પણ ઝાકિરખાન રુહાની ઈશ્ક જ કરે છે.

મારી કવિતાની ગતિ સીધી છે. એ રુહાની ઈશ્ક નામના કવિઓએ જન્માવેલા પ્રપંચોથી થાકેલા નાયકની બેબાક સ્વગતોક્તિ છે. એ અડધું-અધૂરું ચાહવા માંગતો જ નથી. એ આંચલના સૂર્યને દૂરથી ઢળતો જોયા કરવાથી ને પ્રેમિકાના ઝુલ્ફોં અને ગાલોને પંપાળતા-પંપાળતા થાકી ગયો છે. એ પોતાની આગ કપડાંમાં સંતાડવા માંગતો નથી. જેને લોકોએ ‘અચ્છાઈ’ કહીને માથે ચડાવી મૂકી છે એ અડચણ પણ આજે એને રોકી શકનાર નથી. એ રુહાની ઈશ્કનું કૉન્ડમ પહેરનાર નથી… એ એની માંગણીમાં શરૂથી અંત સુધી સાફ છે અને એની ગતિમાં ક્યાંય કોઈ અવરોધ કે યુ-ટર્ન્સ નથી.

28 thoughts on “आज तुम्हें मैं जिस्माना चाहता हूँ।

  1. Vivek Bhai, I was trying to go to Tahuko.com, but it appears that the web site is not available. Do you by any chance know why? Am asking you because you know the lady who was hosting the site and the site has suddenly been closed. Did they change the web site address? Any info will be helpful and is appreciated. Thank you.

    Kiran Bhatt

    • પ્રિય કિરણભાઈ:

      ટહુકો ડૉટ કોમ વચ્ચે એકાદઅઠવાડિયા માટે બંધ થઈ ગઈ હતી પણ હવે ફરી કાર્યાન્વિત થઈ ચૂકી છે… જોઈ જોજો…

  2. Now that calls truth , and reality and loved the way poet(person or premi) is accepting what actually and how actually he is feeling . Very few had that dating to accept the true feelings . Loved the boldness and progressive thought . And very beautiful creation and use of words. Nowhere it is showing any types of cheapens or any negative emotions. Very well written 👌🏻👌🏻👌🏻🙏🏻

  3. बड़ी ही बेबाक
    वेहशते जिस्म
    वेहशते इश्क़ में डूबी हुई रचना
    वाह

  4. “आज तुम्हें मैं जिस्माना चाहता हूँ।”
    વાહ્,વાહ્ વિવેકભાઈ, અંદરૂની અહેસાસની અદ્ભૂત અભિવ્યક્તિ .
    અતિકોમલ્-સુંદર રચના.

  5. વાહ વિવેકસર.. મજા આવી ગઈ વાંચીને… સર તમારી પાસે રાજેન્દ્ર શુક્લ સાહેબ ની હજો હાથ કરતાલ ઓડિયો માં હોય તો પોસ્ટ કરવા વિનંતી છે..

  6. बहुत हुआ रूहानी इश्क़, अब के मिलना है तुमसे।

    गज़लें नहीं लिखनी अब,
    छूना है तुमको।
    वह हज़ार बार के पढ़ें हुए ख़त,
    एक और बार नहीं पढ़ने है मुझे।
    मुझे अपनी उँगलियों तुम्हारी हथेलियाँ चाहियें,
    चूम लेना है माथा तुम्हारा।
    सीने से लगा लेना है,
    बाँहोंमें भर लेने है तुमको।

    और फ़ोन तो बिलकुल नहीं करना है,
    पर तुम्हारे कानों पर से बाल हटाने है,
    और एक छोटी सी बाली पेहना देनी है।
    बिछिया, पायल, बिंदी सब कुछ,
    अपने हाथों से पहनाना है।
    खुश्बू महसूस नहीं करनी हे तुम्हारी,
    बस पलकों को बंध होते और खुलतें देखना है।

    कभी कुछ काम बताना है,
    फ़िर तुम्हारे उठकर जाने पर
    कलाई से पकड़कर दुबारा साथ बैठा लेना है।

    बहुत हुआ रूहानी इश्क़, अब के मिलना है तुमसे।

    – ज़ाकिर खान

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *