આટઆટલા વરસોથી આપણે સાથે ને સાથે.
તારા ઉગાડેલા છોડોને હું ખાતર-પાણી નાંખતો રહ્યો,
મારાં છોડ તું સાચવતી રહી.
છોડ સાચવવામાં ને સાચવવામાં
પુષ્પો સાથે વાત કરવાનો સમય રહ્યો નહીં…
તને ક્યાંય કાંકરા-કાંટા વાગી ન જાય એનું ધ્યાન હું રાખતો આવ્યો,
મારા માર્ગનો કચરો તું હટાવતી રહી.
એમને એમ આપણે ક્યાંથી નીકળ્યા હતા અને ક્યાં આવી ચડ્યા!
છોડ બધાં ઝાડ થઈ ગયાં.
હવે આજે અચાનક પગ થાક્યા
ને આંટણ દૂઝવા માંડ્યાં ત્યારે સમજાય છે
કે
એકમેકની નાની નાની વાતોનું ધ્યાન રાખવામાં
આપણે એટલા વ્યસ્ત રહી ગયા
કે
એકમેકને મળવાનું તો રહી જ ગયું.
તારા માટે આ કરી નાખું, તારા માટે પેલું કરી નાખું
તારા માટે જાન હાજર છે એમ કહેવામાં ને કહેવામાં
હું તને
ને
તું મને
જોઈ જ ના શક્યા.
બે ઘડી આપણે આપણી સાથે બેસી ન શક્યા.
ખયાલોને સાચવવામાં ને સાચવવામાં
વ્યક્તિ જ ચૂકાઈ ગઈ આખી.
એકબીજાને મળવામાં આપણે બહુ સમય કાઢી નાખ્યો…

– વિવેક મનહર ટેલર
(૨૦-૦૯-૨૦૨૧)