*

પાનખર
ન અડે, ન નડે
એવી
ચાળીસ વસંતોનું ફેસિઅલ
ચહેરા પર લગાવીને તું બેઠી છે
ને,
ગુસ્તાખી માફ !
ઓટ વગરના દરિયા જેવો ઉન્માદ
મારી નસોના કિનારાઓમાં બંધાઈ રહેવાની ના પાડે છે.
સૂર્ય હવે બારીમાંથી અંદર આવવાની બદતમીઝી કરતો નથી.
રહી રહીને હવે એ સમજી ગયો છે
કે
તારા હોઠ પરનું ઝાકળ સૂકવી શકે
એવું કોઈ કિરણ
એની કને છે જ નહીં.
તારા રૂંવાઓનો ધોધમાર વરસાદ
મારી તપ્ત જમીન પર
અનરાધાર
પડતો રહે છે, પડતો રહે છે, પડતો જ રહે છે…
ને લોક સમજે છે
કે
મારા ચહેરા પર રઈશીની ચમક આવી છે !

– વિવેક મનહર ટેલર
(૦૫-૦૯-૨૦૧૪)

*